Sorriso dos seus ollos

Imaxes captadas na parada do tempo,

a captura dos sentidos a través da lectura dos seus ollos,

as diferenzas que nos fan iguais

e as liñas que xuntan o meu, co noso.

Imaxes, daquel neno enxoito no pano,

que medra, pero non mira máis aló das montañas,

do horizonte que separa a illa das cores,

o neno que medra entre cantos e campo,

entre flores.

O neno, que fai que me asombre o que ten,

 e o que non ten.

Só desertos cheos de amor e tenrura,

só camiños cheos de aventuras,

só historias que perduran no tempo,

só imaxes, que se conxelan e me conxelan.

A loita polo descenso da mediocridade nosa,

o intento de encher o baleiro dos corazóns insignificantes

teimando no respeto e na diversidade,

fixando a fotografia daquel neno na nosa memoria.

Xenuino, lexítimo .

Os corpos vólvense abafantes  ante o delirio da sociedade,

témolle aos discursos discriminatorios,

á xenofobia,

en xeral, témolle á inxustiza.

Só quero lembrar a imaxe do neno,

os ollos que me miraron e me dixeron

que as montañas non son montañas senon límites que nos unen e a un tempo nos separan,

e os campos….

os campos son terras sembradas  pola natureza.

E eu pensei… ao igual que os seus ollos.