Espida.

Así me sinto, coma unha caixa vacía e sen alento.
Así me sinto, coma un paxaro ferido, que non sinte o vento.
Escurridiza, coma a pinga de auga na xanela.
Invisible, vestida de pantasma, envolta nunha tela...

Tellado do veciño, vaporoso, mollado.
Herba húmida e follas alaranxadas.
Non son simples detalles.

Arriba e abaixo,
termos diferentes pero iguais
dende a miña perspectiva agora.
Tan lonxe un coma o outro, aquí alá,
non importa a onde fora.

Sempre me atopo flotante.
Sen forzas. Deserta.
Sen contido. Sen lírica.

Lonxe das montañas quizais,
debuxadas coma sempre, coa mesma forma,
o mesmo relieve, e a mesma sombra.

Din que os meus pés,
levan o camiño marcado,
que eles saben a maneira de dicirme que avance aínda sendo complicado.

E así me sinto coma o medo. Espida. Vixiante.
E se non te teño o pesadelo vólvese arrepiante.
E así me sinto, coma un paxaro ferido, que non sinte o vento.