Os ollos dos que me lembro, xa non están.
Observan atónitos cada movemento sospeitoso da vida.
Intentan librarse da batalla
pero quedan concentrados sempre no mesmo taboleiro de xadrez,
e procuran manter con vida tódalas pezas que o conteñen.
Cansaches…
esqueceches as regras do xogo.
Choven bágoas que te levan ao laberinto.
Lembras.
E xa non sabes como comezar a partida de novo.
Coas as de gaivota que te fan voar en en círculos,
que buscan o camiño.
Que soltas sixilosamente un sorriso con vergoña
e cansan os beizos de intentar que perdure.
Coas as de gaivota rota,
recaes sempre cara o lado triste da historia.
Néboas que se cruzan nos teus ollos e se enredan coas tuas pestanas
sen deixarte respirar,
sen deixarte ver.
Néboas, que che lembran o perfume do vento.
Néboas, só son néboas.
Non hai pesadelo se decides que non o haxa.
Pero abre os ollos e camiña descalza.
Comeza o conto e encheo de novas fantasías...
pero….volve.
Só son neboas.
(A Fany)
Observan atónitos cada movemento sospeitoso da vida.
Intentan librarse da batalla
pero quedan concentrados sempre no mesmo taboleiro de xadrez,
e procuran manter con vida tódalas pezas que o conteñen.
Cansaches…
esqueceches as regras do xogo.
Choven bágoas que te levan ao laberinto.
Lembras.
E xa non sabes como comezar a partida de novo.
Coas as de gaivota que te fan voar en en círculos,
que buscan o camiño.
Que soltas sixilosamente un sorriso con vergoña
e cansan os beizos de intentar que perdure.
Coas as de gaivota rota,
recaes sempre cara o lado triste da historia.
Néboas que se cruzan nos teus ollos e se enredan coas tuas pestanas
sen deixarte respirar,
sen deixarte ver.
Néboas, que che lembran o perfume do vento.
Néboas, só son néboas.
Non hai pesadelo se decides que non o haxa.
Pero abre os ollos e camiña descalza.
Comeza o conto e encheo de novas fantasías...
pero….volve.
Só son neboas.
(A Fany)
Que poesía tan intensa e á vez tan demoledora, cunha rapaza tan viva como pareces gustaríame poder ler no teu blog un poema cheo de vida, de experiencias fortes, que dis, anímaste?
ResponderEliminarpois claro, teño moitos poemas alegres, pero non lle cadrou; quizáis a seguinte entrada sexa máis do teu gusto.
EliminarDe todas formas, o poema de "O sombreiro" que publiquei nas entradas anteriores, non é triste, senon máis ben indíca un estado de "non me importa, porque teño a sensación que preciso" se non a leches antes, botalle un vistazo aver qué che parece ;) gracias pola túa opinión!
me encanta !! se nota que tienes talento ;)
ResponderEliminarmoitas gracias! faise o que se pode :)
Eliminar